Widziała jednak przez okno powód swego gniewu - mnóstwo Kozaków biwakujących na łące za domem. Dopiero zaczęli się budzić z ciężkiego, pijackiego snu, chociaż było już po dziesiątej. Dziwne wrażenie robili na angielskiej łące, gdzie odsypiali pijaństwo wśród stokrotek i motyli. Odkąd kuzyn przybył tu ze swoją prywatną gwardią, wieśniacy czuli się jak pod wrogą okupacją i nikt nie mógł ich od niej wyzwolić. Kilku Kozaków spało wprost na ziemi, wokół ognisk, inni wsparci na końskich grzbietach. Ustawili na kształt stożka zetknięte czubkami długie lance, którymi - jak mówił jej Michaił - uczyli się władać od wczesnej młodości, póki nie doszli do mistrzostwa w przebijaniu nimi piechoty. Nie mówiąc już o zręczności, z jaką władali wszelką inną bronią. - Skąd to wzburzenie, kuzynko? - głos Michaiła wdarł się nagle w jej myśli. Becky odwróciła się od okna, nie wiedząc, jak zacząć rozmowę, żeby nie wybuchnąć. Michaił odłożył gazetę z pełnym wyniosłej łaskawości uśmiechem. Zbliżyła się do stołu powoli, ze słowami: - Twoi ludzie po raz kolejny wzbudzili wczorajszego wieczoru popłoch w wiosce. Spili się do nieprzytomności, splądrowali oberżę, napastowali dziewczęta, które tam podają, grozili ludziom na rynku, a wreszcie pobili miejscowego głupka, bo uznali, że się z nich natrząsa. - Co jeszcze? - spytał ze znudzeniem. - Coś z tym trzeba zrobić! Czy nie możesz ich pohamować? Zachowują się w sposób niesłychany! Zagrażają... - Jasne, że zagrażają. W końcu po to istnieją. - Wytrząsnął popiół z fajki. - Nie przejmuj się. Z pewnością chodzi o nieporozumienie. Po prostu tacy już są. To Kozacy, wojownicy. Nudzą się tutaj. Ja zresztą też. - Nie każesz im przestać? - spytała ze zdumieniem. - Owszem, jeśli sytuacja będzie tego wymagać. Nie wcześniej. I z pewnością nie na twoje żądanie. Zamarła. Michaił wydmuchnął kłąb dymu w jej kierunku i zaśmiał się, kiedy zaczęła kasłać. Becky poczuła, że kipi w niej gniew. - Nie znam zwyczajów twojego kraju, kuzynie, ale w Anglii nie pali się w domu. To grubiaństwo. - To mój dom - odparł spokojnie. To przypomnienie o nowej sytuacji, w jakiej się znalazła, zbiło ją z tropu. Michaił mówił prawdę. Nie liczyło się, że mieszkała w Talbot Old Hall przeszło dziesięć lat, a on przybył tu dopiero dwa tygodnie temu. Był spadkobiercą dziadka i dom należał do niego, a ona również. Musi być ostrożna. Odstąpiła krok do tyłu. Michaił uśmiechnął się szeroko. - Zostaw moich ludzi mnie, ljubimaja. - Becky cała się zatrzęsła, gdy bez uprzedzenia sięgnął ku niej. - O wiele bardziej interesuje mnie pytanie, co mam zrobić z tobą? - Nie wiem, co masz na myśli - odparła, bojąc się uczynić jakiś nagły ruch. Ten strach najwyraźniej mu się spodobał. Powiódł palcem po jej policzku. Niemiły dreszcz przebiegł Becky po plecach. - Powinienem może zabrać cię do Londynu i wprowadzić w towarzystwo? Hrabina Lieven jest moją wielką przyjaciółką. Może się tobą zajmie. - Nie chcę jechać do Londynu. - Becky cofnęła się nerwowo. - Pani Whithorn mówi, że tam jest istna Sodoma i Gomora! Odchylił głowę i wybuchnął śmiechem. - A to dobre! Pani Whithorn ma zupełną rację, moja miła. Owszem, sądzę, że byłabyś tu dużo szczęśliwsza... ze mną. Chętnie bym cię zachował tylko dla siebie. Kłopot sprawa mi jednak ten dom. - Cóż w nim złego? - Jest mroczny, zawilgocony, zmurszały. Szkaradna stara ruina. Chcę go zburzyć, a na jego miejscu zbudować nowy. Co o tym myślisz? - Zburzyć Talbot Old Hall? - ledwie zdołała wyszeptać. - Sprzeciwiasz mi się?